Í dag er Helga Ólafsdóttir húsfreyja á Höllustöðum kvödd hinstu kveðju frá sóknarkirkju sinni að Svínavatni. Við sviplegt fráfall hennar verður syrgjendum og vinum stirt um stef, enda þótt helfregnin hafi ekki komið á óvart. Við undrumst enn þau örlög, sem því fólki eru sköpuð, sem hrifið er burt í blóma lífsins frá hálfnuðu verki. En í eftirsjá okkar eftir þeirri samveru, sem við fórum á mis við, er þó gott að eiga einungis bjartar minningar um þá konu, sem háði sitt erfiða dauðastríð af sömu reisn og einkenndi hana alla ævi.
Helga Ólafsdóttir átti því láni að fagna að flytjast úr föðurgarði með betra veganesti en almennt gerist. Í ljúfum uppvexti mótaðist jákvæð lífsafstaða hennar, siðferðisþrek og sjálfstraust, sem gerði henni kleift að gefa af sjálfri sér og eiga farsæl og frjó samskipti við annað fólk. Hún ólst upp á menningarheimili, sem á allan hátt var veitandi gagnvart umhverfi sínu. Hún naut góðrar menntunar og ræktaði strax með sér þá innri menningu, sem bezt dugði á vegferð hennar.
Að afloknu stúdentsprófi voru henni allir vegir færir og hún átti á flestu völ. Hún kaus að ganga á vit ævintýrisins gegn ríkjandi hefðum og venjum þess tíma. Ásamt brúðguma sínum valdi hún að ævistarfi atvinnugrein, sem þá þegar þótti dauðadæmd, en hefur samt sem áðurverið fýsilegur kostur þeim, sem ekki sækjast eftir verðmætum, er mölur og ryð fá grandað. Með þeirri ákvörðun sýndi hún kjark og sjálfstæði, sem ávallt átti eftir að einkenna hana.
Við komu hennar þótti mér sem Blöndudalur víkkaði og breytti um svip. Hún tókst á við verkefni sín af dirfsku og dugnaði og ræktaði sinn garð af stakri ábyrgðartilfinningu. Fyrstu árin helgaði hún heimilinu alla krafta sína og uppskar að launum farsælt fjölskyldulíf og barnalán. Hún sigraðist á öllum erfiðleikum með þrautseigju og hugkvæmni og óx af hverri raun. Húnhafði farsæla umgengnishæfileika og persónutöfra, sem gerðu hana eftirsótta í hverjum félagsskap. Hún átti jafn auðvelt með að blanda geði við landsfeður sem almúgafólk og ekki varð séð, að hún gerði sér mannamun í því sambandi. Sakir réttlæt istilfinningar sinnar hafði hún þó afdráttarlausar skoðanir á mönnum og málefnum og átti kjark og hreinskilni til að láta þær í ljósi. Auk forystuhæfileika hafði hún einnig til að bera auðmýkt gagnvart almættinu og ræktarsemi, sem ljóslega birtist í starfi hennar í sóknarnefnd.
Vart miðaldra stóð hún aftur frammi fyrir vali, er bóndi hennar var að hefja stjórnmálaferil sinn. Hún kaus að hvetja hann til dáða og greiða veg hans, enda þótt það hefði í för með sér fjarvistir hans frá bú inu, sem hún veitti forstöðu langtímum saman. Ötul gekk hún í þau erfið isverk, sem hvað minnst eru metin á Íslandi, og sinnti þeim af sömu reisn sem öllu öðru, því þetta var hennar val. Í mótvindi sem meðbyr varð hún bónda sínum sá bakhjarl sem mest og bezt dugði honum.