Þann 24. ágúst 1969 áttu hjónin, Sigríður Jónsdóttir og Björn Jósefsson frá Hrappsstöðum í Víðidal, 50 ára hjúskaparafmæli. Þann dag voru þau stödd að heimili yngsta sonar síns og tengdadóttur, Guðlaugs bónda í Nýrukoti og Sigrúnar Þórisdóttur. Allmargt vina og vandamanna kom að heimsækja þau þennan merkisdag í lífi þeirra. Mikið barst víðsvegar að, af kveðjum og heillaskeytum. Hvort tveggja er, að frændgarðurinn er fjölmennur og svo hitt, að þau hjón hafa hvarvetna kynnt sig mjög vel og eiga víða vinum að mæta. Í 28 ár bjuggu þau á Hrappsstöðum, frá 1919 til 1947, þar sem Björn er fæddur og uppalinn. Er hann Húnvetningur að ætt, þótt hans ættir megi raunar rekja víðar og fer ég ekki frekar út í það hér. Sigríður er borgfirzkrar ættar og vísast þar til Ættarskrár Bjarna Hermannssonar.
Þau hjón áttu 11 börn, 5 syni og 6 dætur. Eina dóttur misstu þau nýfædda, en hin hafa öll komizt til fullorðinsára og eru nú hið mannvænlegasta fólk. Það hefur verið gæfa þeirra Hrappsstaðahjóna, hvað þau hafa verið frábærlega samhent og atorkusöm, því oft hefur nú verið út litlu að spila og vissulega hefur þurft mikinn dugnað og elju til að fleyta öllu vel fram. Gestir sem að garði komu munu þó sízt hafa orðið fátæktar varir, því gestrisni var frábær og snyrtimennska bæði utan húss og innan. Þess sáust og merki, að bóndinn vildi gera meira en að halda í horfinu og bætti hann jörð sína talsvert á þess tíma mælikvarða.
Frá Hrappsstöðum fluttust þau til Akraness og bjuggu þar í allmörg ár, en elzti sonur þeirra, Tryggvi og kona hans, Guðrún Ingadóttir, tóku við jörðinni og hafa búið þar síðan. Mér er kunnugt um, að þau Björn og Sigríður voru vinsæl á Alkranesi sem annars staðar. Þar varð Björn fyrir því mótlæti, að missa sjónina að mestu leyti og gat hann hin síðari ár ekki stundað vinnu að neinu ráði. Mun honum hafa faliið það þungt, þó að hann héldi reisn sinni þar fyrir og væri jafnan viðræðugóður, enda fróður um margt og átti nokkurt safn góðra bóka. Nú hin síðustu ár hafa þau hjón dvalizt á ellideild sjúkrahússins á Hvammstanga. Til þeirra er gott að koma og enn kann húsmóðirin frá Hrappsstöðum betur við að geta veitt gestum sínum, þó með öðrum hætti sé en áður. Ég bið guð að blessa þeim ævikvöldið.
Í afmælishófinu flutti Sigvaldl Jóhannesson frá Enniskoti, gullbrúðhjónunum frumort kvæði. Fer það hér á eftir.