Að morgni þrettándadags jóla andaðist móðursystir mín, Guðrún Stefánsdóttir, á hundraðasta og öðru aldursári. Hún var vistmaður á Elliheimilinu Grund, hafði dvalið þar síðustu 1015 árin í góðu yfirlæti, en var orin þreytt og hvíldinni fegin, en hún andaðist í svefni og hélt andlegri heilsu til hins síðasta.
Hún fæddist að Kotleysu, sem er hógvært bæjarnafn, og ólst upp í Kumbaravogi við Stokkseyri, þar til hún hleypti heimdraganum ung að árum og hélt til Reykjavíkur til þess að nema hannyrðir og annan saumaskap, karlmannafatasaum lærði hún og vann við þá iðju í mörg ár. Einnig lærði hún til rekstrar svokallaðra rjómabúa, en þau voru við lýði frá aldamótum til heimsstyrjaldarinnar fyrri, 1914 1918, að þau lögðust af að mestu. Guðrún lærði sín fræði á Hvítárvöllum í Borgarfirði og stóð fyrir rekstri rjómabúa í Ytri-hrepp og Ölfusi. Guðrún fæddist á erfiðum tímum kólnandi veðurfars, vesturfarir voru enn við lýði, mönnum var í minni mesta rán þeirra tíma, Kambsránið, því þá fundust eftirhreytur ránsfengsins í kistuhandraða í Simbakoti við Eyrarbakka, 6 pund silfurs. Mikill uggur var í fólki og óvissa um framtíðina. En þrátt fyrir allt var fólk nægjusamt og hjálplegt við náungann.
Suðurlandsskjálftinn reið yfir 1896 með miklum hörmungum, sem þeim náttúruhamförum fylgdu. Mundi Guðrún það vel og hafði frá mörgu að segja af því sem hafði á dagana drifið. Hún fór kaupstaðarferðir til Reykjavíkur með föður sínum og var aðalinnleggið kartöflur og rófur. Ferðin tók ekki minna en þrjá daga.
Guðrún gifti sig aldrei, hún vildi vera frjáls. En hún eignaðist eina dóttur, Sigríði, sem hún ól upp ein. Guðrún fylgdist vel með þjóðmálum, var mikil sjálfstæðiskona og fannst að Sjálfstæðisflokkurinn stæði sig vel núna, og hefði ekki í annan tíma staðið sig betur. Forsætisráðherra, Davíð Oddsson, árnaði henni heilla á 101 árs afmælinu og sagði að það hefði glatt hann hve fögrum orðum hún fór um Sjálfstæðisflokkinn. Guðrún var mikil og ákveðin jafnréttiskona og vildi vera sjálfstæð, henni fannst ganga illa hjá konum að berjast fyrir sínum málum, þær verða bara að herða sig og berjast fyrir sínum réttindum, sagði hún. Einn mann mat Guðrún öðrum fremur, það var Thor Jensen sem hún sagði að hefði verið besti maður sem hún hefði fyrir hitt á lífsleiðinni.
Guðrún vann fyrir sér við fatasaum, aðallega við saum á karlmannafötum og var hjá ýmsum klæðskerum aðallega Guðmundi Vikar og þótti dugleg og vandvirk saumakona. Hún var einnig ráðskona og bústýra norðanlands í nokkur ár hjá Sigurði bónda Árnasyni frá Höfnum á Skaga. Þau eignuðust saman eina dóttur, Sigríði, sem gift er Friðrik L. Guðmundssyni, fv. leigubílstjóra í Reykjavík. Sigríður hafði áður eignast son, Þórarin, með fyrri manni sínum, Baldvin Baldvinssyni. Þórarinn stundaði nám í listdansi í Englandi í mörg ár og var í miklu uppáhaldi hjá ömmu sinni.
Guðrún fluttist til Reykjavíkur 1933 og átti hér heima síðan. Þá var Norðurmýrin að byggjast og reisti hún sér hús við Vífilsgötu, sem hún bjó í, þar til hún þurfti á umönnun og vist að halda á dvalarheimili fyrir aldraða. Síðan hefur hún búið á Elliheimilinu Grund og undi þar vel hag sínum. Hún var við allgóða heilsu, hugurinn var ern og minnið gott. Útför Guðrúnar fór fram í kyrrþey.