Sigurður var fæddur á Litluströnd við Mývatn 28. (kirkjubók: 27.) janúar 1852, dáinn 16. janúar 1926. Bóndi og rithöfundur í Ystafelli í Ljósavatnshreppi, S-Þing. lengst af starfsævi sinnar. Fyrstu búskaparár Jóns voru enginn leikur, hvorki honum né öðrum bændum í verðfall eftirstírðsáranna, og því bjó hann við krappan hag með stóra fjölskyldu framan af og gat ekki ráðizt í þær umbætur á jörð sinni, sem hugur stóð til. Þátttaka hans í félagsmálum óx mjög, og hann hlaut að sinna kalli samtíðarmanna sinna um mikil framlög til þeirra. Á því ára tímabili, 1923-33 var hann flesta vetur meira eða minna í fyrirlestraferðum á vegum Sambands ísl. samvinnufélaga, og fór þá um allar sýslur landsims nema Austur-Skaftafellssýslu. Þá voru hvorki flugvélar né bílar til þess að stytta leiðir, og fór Jón oftast gangandi.
Má nærri geta, að stundum hefur verið kappsamlega gengið og ekki ætíð af hlífisemi við sjálfan sig. Jón var hinn snjallasti fyrirlesari, og samvinmumál honum hugleiknari en flestar hugsjónir aðrar, og ósjaldan var slegið á aðra strengi úr sögu lands og þjóðar. Fyrirlestrar hans voru vel sóttir, og umræður oft fjörugar á eftir, því að hann kunni lag á því að örva þær. Er sagt, að hann hafi oft hýrnað á brá, er einhver varð til andmæla, og hann fékk tækifæri til þess að verja garðinn. Var sú vörn oftast af einstakri vígfimi en þó fullri drenglund flutt .
En Jón í Yztafelli var ekki aðeins að kenna í þessum ferðum, heldur einnig að læra, og árangur þess náms bar ríkulega ávexti. Hann skrifaði á þessum árum bók, sem gefin var út undir nafninu Land og Lýður 1933 um það leyti sem Jón hætti fyrirlestrarferðunum landið. Í þessari bók lýsir Jón sveitum og héruðum, fólki og félagsmálum. Lýsingin stuttorð og gagnorð, frábærlega skýr og snjallrituð.
Hann tók nú til óspilltra málanna við rýmkaðan hag, byggði vandað íbúðarhús, var stórtækur í ræktun og öðrum umbótum, svo að þar óx bú og byggð hröðum skrefum. Jörðinni hafði verið skipt, og varð brátt fjölmennt og margbýlt á staðnum, svo að Yztafell er nú raunar mörg býli, -eða sveitaþorp, því að ný kynslóð, börn þeirra Marteins og Jóns, sem uxu upp og reyndust dugmikið fólk tóku einnig til óspilltra mála. Jóni auðnaðist að sjá feðrajörð sína verða ættaróðal í þeim skilningi, að hún óx og margfaldaðist að gæðum, og veitti niðjunum svigrúm og skjól. Var þarna orðinn mikill ættargarður í túni og mörg heimili, þar sem áður var eitt. Jóni auðnaðist einnig að vinna stórvirki í hugsjónamáli, sem hann bar mjög fyrir brjósti, skógræktinni, en þar eiga frændur hans og synir einnig hönd í verki. Þar sem Skjálfandafljót fellur fram af hrauninu og myndar Þingey er dalbotn breiður milli hlíða Kinnarfells og Frjótsheiðar, en norðan Þingeyjar nálgast fellsendarnir nokkuð, og mynda þessir sveigðuarmar nokkurt skjól fyrir norðanáttinni. Verður þarna hliðarskjól ekki með ósvipuðum hætti og hjá fellunum við Lagarfljót, þar sem Hallormsstaðarskógur er. Í hlíðarhvilftunum beggja vegna fijótsins á móts við Þingey höfðu vöxtulegir skógar haldið velli, og þó var skógurinn að vestan, Yztafellsskógur, sýnu vöxtuIegri. Þeir Yztafellsbræður gengu ekki á skóginn, þótt mannfjölgun kallaði á meiri aðdrætti nauðsynja, heldur slógu varnargarð um hann í öndverðu og hófu síðan að auka við hann og rækta nýjan skóg í samvimmu við skógrækt ríkisins að nokkru, en þó er framtak Yztafellsmanna í skógræktimmi stórbrotnara en flestra annarra. Yztafellsskógur hefur tekið miklum stakkaskiptum og gefur nú litið eftir Vaglaskógi, þar sem, hann er vöxtulegastur. Jón í Yztafelli hefur því séð marga æskudrauma sírna rætast og því verið gæfumaður. Hann hefur starfað með stórbrotnum hætti að ræktun lands og lýðs og unnið umtalsverða sigra. Við ævilok var þessi ættleifð í höndum mikilhæfra og rótfastra niðja. Honum hafði enzt aldur og ráðrúm til þess að sinna félagsmálum og ritstörfum og skila framtíðinni ágætum verkum.
