Skólastjóri og vegaverkstjóri á Blönduósi. Barnakennari og vegaverkstjóri á Blönduósi 1930. Var á Svalbarði, Blönduóshr., A-Hún. 1957. Síðast bús. í Reykjavík. Óbifandi, trú og ódrepandi áhuga hafði afi fyrir skógrækt á Íslandi. Taldi það eina brýnustu skyldu okkar að skila landinu aftur þeim trjágróðri, er við höfum rænt því á umliðnum öldum. Afa þóttu tré allra plantna merkilegust og göfugust og táknræn mjög. „Laufkrónan sýnir hve ljósið má/lyfta moldinni jörðu frá," segir í einu ljóða hans. Afi sagði mér frá því, að er hann var lítill drengur, hafi hann eitt sinn reynt að setja spelkur við hrísrunna, til að hann yxi upp en ekki með jörðu, en það hafi lítið gagnað. Stuttu eftir að þau fluttu til Reykjavíkur, gáfu þau skógræktarfélagi Austur-Húnvetninga jörðina Gunnfríðarstaði til skógræktar. Þar hefur verið unnið þarft verk og eru nú víða að koma upp myndarlegir trjálundir. Sérstaklega hefur lerkið þrifist þar vel. Þar í landinu er einn fimmtán ára lerkilundur, sem víðast hvar er orðinn um fjögurra metra hár. Birki dafnar þarna vel og stafafura þar sem nægur raki er í jörðu. Eftir að landið var friðað, hefur víðir á fjölmörgum stöðum vaxið upp í háa runna. Á síðustu árum hans var það hans mesta kappsmál að koma norður og planta trjám. Til þess keypti hann plöntur fyrir eigin reikning. Fyrir ofan rústirnar á Gunnfríðarstöðum plantaði hann fjölmörgum eins og hálfsmetra reyniviðartrjám, sem nú eru orðin mjög falleg, auk fleiri trjátegunda. Það var von hans, að Gunnfríðarstaðaskógur yrði fólki framtíðarinnar unaðsreitur og sönnun þess að hægt er að rækta skóg í Húnavatnssýslum, „þó váleg oft næði kylja."
var pólitískur mjög og það sjálfstæður í skoðunum, að hann þurfti ekki að lesa forystugreinar í dagblöðum eða kynna sér viðhorf annarra, til að taka afstöðu til mála. Ekki trúi ég að hann hafi rekist vel í flokki. Þó var hann síðari helming ævi sinnar mikill sjálfstæðisflokksmaður. Hann hafði af því miklar áhyggjur hve sósíalisminn var í miklum uppgangi, en hann taldi sósíalismann af hinu illa. Þá þótti honum ungdómurinn alinn upp við allt of mikla linkind.
Á heimili þeirra að Hofteig 18 ríkti mikil friðsæld og var sérstaklega róandi að koma þangað, taka sér bók í hönd, setjast inn í stofu og lesa. Margan veturinn kom ég þangað ætíð í sunnudagsmat. Var þá tíðum hlustað á messu, áður en gengið var að matborði. Eftirtektarvert var hve mikla virðingu þau hjón báru hvort fyrir öðru. Voru þau bæði jafn rétthá í hjónabandinu, þó verkaskipting væri á heimilinu. Helga var góður hagyrðingur og kváðust þau oft á. Þá voru þau bæði mjög andlega sinnuð og dreymdi oft fyrir daglátum. Var gaman að ræða við þau saman um húnvetnskar vísur og annan skáldskap. Held að Steingrímur hefði ekki getað verið heppnari með sinn lífsförunaut. Hann hélt allgóðri heilsu þar til á 83. og 84. aldursári, en sjón hans hrakaði þá mjög. Hann hafði það stundum að orði, að hann hefði getað gegnt störfum sínum fyrir norðan mun lengur, en varð. Fannst honum það eigi gott fyrirkomulag, að mönnum væri skipað út í horn til að drepast, þótt þeir yrðu sjötugir. En það væri nú eftir öðru í þessu sósíalíska þjóðfélagi. Á Sólvangi í Hafnarfirði dvaldi afi í tæplega 3 ár, en þar andaðist hann 9. október síðastliðinn 89 ára að aldri.
