Prestur, prófastur og síðar víglubiskup á Möðruvöllum í Hörgárdal, Eyj. Var í Reykjavík 1910. Bóndi og prestur á Möðruvöllum, Möðruvallaklausturssókn, Eyj. 1930.
Skólabróðir séra Sigurðar lýsir honum á þessa leið: Hann var hlédrægur jafnan, hverjum manni prúðari í framkomu, orðvar og bauðaf sér góðan þokka. Vinsæll var hann af skólabræðrum sínum, löðuðust jafnan að honum góðir menn og bundu við hann vináttu.
Á Möðruvölium reyndist séra Sigurður skjótt atorkusamur við endurbætur jarðarinnar. Sléttaði hann allt túnið þegar á fyrstu árum og stækkaði það að mun. Var það að lokum orðið 35 hektarar, allt eggslétt og véltækt. Athafnamaður mikill var hann í starfi og hamhleypa til vinnu. Bjó hann jafnan ágætu búi og hafði yndi af jarðrækt og fögru búfé. Var vinnudagur hans oft ærið langur svo að næturnar varð hann iðulega að hafa til þess að búa sig undir ræðugerð. Það torleiði mætti þeim prestshjónunum á Möðruvöllum, að íbúðarhúsið þar brann árið 1937. Urðu þau þá að leita athvarfs á Akureyri og hafast þar við, unz staðurinn var endurreistur.
Séra Sigurður var í fremstu röð presta, ræðumaður ágætur og raddmaður hið sama. Það jók og á kennimannlegan virðuleik hans, að hann var mikill á velli og vel vaxinn, fríður sýnum og hinn fyrirmannlegasti. Framburður ræðunnar var jafnan ágætur, rómurinn mikill yfir málinu, röddin fögur og raddsviðið mikið. Ræður hans voru ætíð vel byggðar. Brást honum aldrei rökrétt hugsun og orðaval. Jók það einnig áhrif ræðunnar, að persóna hans bjó yfir meðfæddri reisn samfara ljúfmennsku. Boðskapur hans var fyrst og fremst kærleikskenningin ásamt trúnni á guð og hið góða í manninum. Breyskleika sinn væri mönnum fært að yfirvinna, ef þeir þekktu sjálfa sig og hefðu áhuga á að vaxa að andlegum þroska og setja sér fyrir sjónir og hafa að fordæmi og leiðarljósi líf Jesú Krists.