Guðrún Jónsdóttir, Köldukinn. Í dag er til moldar borinn á Blönduósi Guðrún, húsfreyja í Köldukinn á Ásum, merk kona, sem orðin var háöldruð, komin hátt á tíunda tuginn. Fullu nafni hét hún Guðrún Sigríður. Var í Reykjavík 1910. Húsfreyja á Köldukinn, Blönduósssókn, A-Hún. 1930. Var í Köldukinn í Torfalækjahr., A-Hún. 1957. Húsfreyja þar.
Guðrún hafði ríka löngun til lærdóms og fór ung í Kennaraskóla Íslands, lauk þar prófi vorið 1911, tvítug að aldri. Eftir það gaf hún sig að kennslu, starfaði fyrst tvo vetur við barnaskólann í Hnífsdal og síðan einn vetur í Keflavík. Að svo búnu sneri hún norður á heimaslóðir og kenndi 1914-16 í Engihlíðarhreppi, en þá mun þar hafaverið farskóli. Að þessu fimm kennsluárum liðnum tóku við húsmóðurstörf.
Tengdafeður beggja höfðu þar nokkur jarðarnot næstu árin. Þeir lifðu nokkuð jafnlengi, eða þar til á miðjum styrjaldarárunum síðari, en höfðu þá hætt búsumstangi fyrir þó nokkrum árum, enda komnir um eða yfir áttrætt, er þeir féllu frá. Björg, móðir Guðrúnar, lifði þó lengst, eða þar til 1954 og var þá nær 86 áragömul.
Þegar Kristján í Köldukinn andaðist árið 1973 voru liðin allmörg ár síðan þau Guðrún höfðu lagt jörðina í hendur sona sinna. Voru þau þá búin að standa fyrir búi á fimmta áratug. Síðasta áratuginn eða rúmlega það bjuggu þau ásamt sonunum, sem byrjuðu búskap með fárra ára millibili, Jón, árið 1946, og Kristófer 1950. Þeir bræður sýndu strax mikinn dugnað og forsjálni, og hófst með þeim innreið nýaldar í búskaparháttum þar á bæ. Leið ekki á löngu unz þeir höfðu breytt góðri fjárjörð í stórbýli með mikilli ræktun og góðum húsakosti fyrirfólk og fénað. Er vonandi að óáran síðustu tíma í íslenzkum landbúnaði, sem bitnað hefur á þeim bræðrum eins og mörgum öðrum, verði ekki varanleg til langframa.
